Author: thangpau -

ဟေရှာယကို ခေါ်တော်မူခြင်း – သာသနာအတွက်ခေါ်တော်မူခြင်း

နှစ်ပေါင်း ၁၆၀ မြော်လင့်ခြင်းသာသနာ – သာသနာအတွက် ရွေးချယ်တော်မူခြင်း

ဥပုသ်နေ့မင်္ဂလာပွဲကျင်းပခြင်း – မေလ (၂၀) ရက်၊ ၂၀၂၃ ခုနှစ်

ရေးသားပေးပို့သူ – T. Telicitas

တောင်အာရှ ပစိဖိတ်ဒီဝီဇံ

သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်သည် လေဟာနယ်တစ်ခုမှ ပေါက်ဖွားလာသောအသင်းတော် မဟုတ်ပါ။ ပရော ဖက်အခွင့်အာဏာနှင့်အတူ ပေါက်ဖွားလာသော အသင်းတော်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၆-၁၄၊ ဝမ်းမြောက်ဖွယ် ထာ ဝရဧဝံဂေလိသတင်းကောင်း၊ ကမ္ဘာကိုဟောကြားရန် အထူးခေါ်တော်မူခြင်းခံရသောအသင်းတော်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ကျမ်းတွင်ဖော်ပြထားသည့် ကျန်ကြွင်းသောအသင်းတော်ဖြစ်သည်။ အခြားသော ဂိုဏ်းတစ်ခုမျှသာ မဟုတ်ပါ။ မြော်လင့် ခြင်းအသင်းတော်သည် ထူးခြားသောဝိသေသလက္ခဏာနှင့်သာသနာပြုစိတ် အသိဉာဏ်ကြီးသော အသင်းတော်တစ်ပါး ဖြစ်ပါသည်။

William Miller နှင့်အဖွဲ့သားများ၏ ၁၈၄၄ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ (၂၂) ရက်နေ့၊ ခါးသီးသောအတွေ့အကြုံမှ အသင်း တော်၏အစောပိုင်းယုံကြည်မှုဖြစ်ထွန်းတိုးတက်မှု၊ နာကျင်မှုများနှင့်အတူ သတ္တမနေ့ဥပုသ်စောင့်သည့်မြော်လင့်ခြင်း အသင်းတော်မွေးဖွားသည်အထိ၊ ၁၈၄၈ – ၁၈၆၃ သည် အသင်းတော်၏ အစောပိုင်းအဖွဲ့အစည်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုခေတ် ဖြစ်သည်။ ၁၈၆၀ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ (၁) ရက်နေ့တွင် မိမိကိုယ်မိမိ ဖော်ထုတ်ရန် အသင်းတော်၏အမည်ကို ရွေး ချယ်ခဲ့ကြသည်။ အသင်းတော်၏အမည်နှင့်ပတ်သက်၍ Ellen G. White က “‘သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်း’ ဟူသောအမည် သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ယုံကြည်ခြင်း၏အမှန်တရားကို ဖော်ပြ၊ ထင်ဟပ်စေလိမ့်မည်”ဟု မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည် (သက်သေခံချက် အတွဲ ၁၊ ၂၂၄)။ ၁၈၆၂ ခုနှစ်တွင် သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်၏ အစုအဝေးအသင်းတော်များကို တိုင်းသာသနာ နယ် – Southern Iowa, Northern Iowa, Vermont, Illinois, Wisconsin, Minnesota, and New York စသည်ဖြင့် တိုင်းခုနစ်တိုင်းအဖြစ် ဖွဲ့စည်းလိုက်သည်။ နောက်တစ်နှစ် 1863 ခုနှစ်၊ မေလ (၂၀) ရက်နေ့မှ (၂၃) ရက်နေ့အထိ ဤတိုင်း ခုနစ်တိုင်းမှ ကိုယ်စားလှယ်တော်များတွေ့ဆုံခဲ့ကြပြီး သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်၏ “အထွေထွေညီလာခံ” ကို အသင်းသားဦးရေ ၃၅၀၀ နှင့်အမှုတော်ဆောင် ၃၀ ပါးခန့်တက်ရောက်၍ ကျင်းပခဲ့သည်။

ယခုအခါတွင် နှစ်ပေါင်း ၁၆၀ ကျော်လွန်သွားသည်နှင့်အမျှ ၂၀၂၂ ခုနှစ်၊ ဒီဇင်ဘာစာရင်းအရ အသင်းသားဦးရေ ၂၂,၂၃၄,၄၀၆ ဦးနှင့်အမှုတော်ဆောင် ၂၁,၃၇၆ ပါးဖြင့် တိုးတက်မှုအမြန်ဆုံးအသင်းတော်တစ်ပါးဖြစ်လာပါသည်။ ကမ္ဘာ့ ကုလသမဂ္ဂက အသိအမှတ်ပြုထားသော နိုင်ငံပေါင်း ၂၃၅ နိုင်ငံအနက် ၂၁၂ နိုင်ငံတွင် မြော်လင့်ခြင်းသာသနာလုပ်ငန်း တည်ထောင်ခဲ့သည်။

ဤသာသနာအသိဉာဏ်ကြီးမှုကြောင့် သင်္ဘောသားတစ်ဦးဖြစ်သည့် Abraham La Rue သည် ဓမ္မစာပေအမှုဆောင် အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲခဲ့ပြီး အာရှတိုက်၌ မြော်လင့်ခြင်းသာသနာလုပ်ငန်းကို ရှေ့ဆောင်ကာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှ ဟောင်ကောင်သို့ ၁၈၈၈ ခုနှစ် မေလ (၃) ရက်နေ့တွင် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူသည် ရှင်ပေါလုကဲ့သို့ လူသိများသည့် “တဲ ထိုးလုပ်ငန်း” ဟုခေါ်သော ကိုယ်ထူကိုယ်ထသာသနာပြုလုပ်ငန်းဖြင့် ဟောင်ကောင်ဆိပ်ကမ်းများကို သာသနာနယ် အဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ La Rue သည် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်မြော်လင့်ခြင်းသတင်းကောင်းပါရှိသော စာအုပ်စာပေများကို ယူဆောင်လျက်၊ ဂျပန်၊ တရုတ်ပြည်မကြီး၊ စင်ကာပူ-မလေးရှားနှင့် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံများသို့ သွားရောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၀၁ ခုနှစ်အထိ အာရှသည် မြော်လင့်ခြင်းသာသနာမြေပုံပေါ်သို့ ရောက်မလာသေးပါ။ Jacob Nelson Anderson သည် ၁၉၀၂ ခုနှစ်၊ ဖေဖော်ဝါရီလ (၂) ရက်နေ့တွင် တရုတ်နိုင်ငံသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ Anderson သည် မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်၏ အာရှသို့တရားဝင်စေလွှတ်သော သာသနာပြုဟူ၍ လူသိများခဲ့သည်။

စိတ်ဓါတ်ကျသောအချိန်၌ ဘုရားသခင်သည် လူကိုခေါ်တော်မူလေ့ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အမှုတော်ကိုဆောင်ရန် ဘုရားသခင်စေခိုင်းသော လူများနှင့်ပြည့်လျက်ရှိသည်။ ‌‌ဟေရှာယအား ခေါ်တော်မူခြင်းသည် ရိုးရိုးပ‌ရောဖက်ပြုရန်ခေါ် ခြင်းမဟုတ်၊ သာသနာပြုရန်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

‌ဟေရှာယကို ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူသည့်အချိန်သည် ဣသရေလသမိုင်းမှာ အခက်ခဲဆုံးသော အချိန်တစ်ခုဖြစ်ကြောင်း ကို သတိပြုပါ။ ဟေရှာယကျမ်းကို “ဟေရှာယရူပါရုံများ” ဟုလည်း လူသိများသည်။ ဟေရှာယကျမ်းသည် ယုဒလူမျိုး နှင့်ဂျေရုရှလင်မြို့ကို မီးမောင်းထိုးပြထားပြီး၊ ဘုရားသခင်၏လူများ၏အခက်အခဲနှင့် အဓိကသက်ဆိုင်သည်။ ပရောဖက် ဟေရှာယ၏အမှုတော်လုပ်ငန်းသည် ကျယ်ပြန့်လှပါသည်။ သူ၏ အမှုတော်သည် ယုဒရှင်ဘုရင် ဩဇိ၊ ယောသံ၊ အာခတ်၊ ဟေဇကိမင်း လေးပါးတို့ အုပ်စိုးသည့် အချိန်ကာလအထိ ကျယ်ပြန့်သည် (ဟေရှာယ ၁း၁)။

ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ သမိုင်းနောက်ခံမှာ ရှုပ်ထွေးလှသည်။ ထိုအချိန်သည် အာရှုရိရှင်ဘုရင် Tiglath-Pileser III ၏ အာဏာတန်ခိုးအထွတ်အထိပ်ရောက်ရှိသည့်အချိန်ဖြစ်သည်။ အာရှုရိလူမျိုးများသည် ၎င်းတို့သိမ်းပိုက်ခဲ့သော လူမျိုး များအပေါ်၌ လူမဆန်၊ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည်ဟု နာမည်ကြီးခဲ့သည်။ Tiglath-Pileser III ဆက်ခံသူ Shalmaneser V သည် အစ္စရေးဘုရင်အုပ်ချုပ်သော မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံ၊ ရှာမရိမြို့ကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်သည် ဘုရားသခင်၏လူ များဖြစ်သော အစ္စရေးနိုင်ငံသည် အာရှုရိအစိုးရကို ဖြုတ်ချရန် အီဂျစ်ပြည်နှင့်မဟာမိတ်ဖွဲ့၍ ပေါင်းစည်းနေသောကာလ ဖြစ်သည်။ ဤလှုပ်ရှားကြောင့် Shalmaneser V က ရှမာရိမြို့ကို ဝိုင်းထားရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည်။ ရှမာရိမြို့ဝိုင်းထား မှုကြောင့် ဘုရားသခင့်လူများ၏ လူမှု‌ရေးမငြိမ်မသက်မှုနှင့်ဝိညာဉ်ရေးကျဆုံးမှုဖြစ်စေခဲ့သည်။ စစ်ဘေးဒုက္ခသည်များ သည် အစ္စရေးတိုင်းပြည်မှ ယုဒပြည်သို့ ခိုလှုံကြသည်။ သို့သော် ယုဒလူတို့သည် စစ်ဘေးဒုက္ခသည် ညီကိုမောင်နှမများအ ပေါ်၌ အကြင်နာတရားမဲ့ခဲ့ကြသည်။ အစ္စရေးလူမျိုးတို့၏ စစ်ဘေးဒုက္ခအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်မှုမရှိခဲ့ကြပါ။ အာရှုရိလူတို့၏ အစ္စရေးလူများအပေါ် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှုသည် ဘုရားသခင့်တရားစီရင်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု အသိအမြင်မရှိကြပါ။

‌ဟေရှာယသည် ဤဆိုးရွားသောအခြေအနေ၌ ဘုရားသခင်၏ခေါ်တော်မူခြင်းကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ ဟေရှာယခေါ် တော်မူခြင်းနှင့်တာဝန်ပေးမှုကို ဟေရှာယအခန်းကြီး ၆ မှ ဝိညာဉ်ရေးသင်ခန်းစာအချို့ကို လေ့လာသုံးသပ်ကြပါစို့။

ဟေရှာယသည် ဗိမာန်တော်၌ရှိတော်မူ၏ (၆း၁)။ ဟေရှာယ ဗိမာန်တော်၌ရှိနေခြင်းက အတုယူထိုက်သော စိတ်နေ သဘောထားကို ဖော်ပြသည်။ ရှုပ်ထွေးသောပြဿနာများ ပေါ်ပေါက်လာသောအခါ၌ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ဟေရှာယကဲ့သို့ပင် သခင်ဘုရား၏လမ်းညွှန်မှုကို ရယူရပေမည်။ ဗိမာန်တော်၌ ဆုတောင်းနေ၏! “ထာဝရဘုရားကို တွေ့ကြုံခွင့်ရသည့်အ ခိုက်၊ ရှာဖွေကြလော့။ နီးစပ်တော်မူသည့်အခိုက်၊ ပဌနာပြုကြလော” (၅၅း၆ NASB)။ ဟေရှာယသည် သူ၏ရူပါရုံကို အပြစ်ဖြေရာနေ့နှင့်တစ်ဆက်တည်း ရရှိခြင်းဖြစ်သည်။ အမှားအမှန်ခွဲခြားဆုံးဖြတ်ရန် ခက်ခဲသည့် ဤကဲ့သို့သော အခြေ အနေမျိုး၌ ကယ်တင်ခြင်း၏ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူကြောင်းကို ဖော်ပြသည်။ ဤအလှတန်ဆာသည် ‌ဟေရှာယကျမ်း တစ်အုပ်လုံး၏ အရေးကြီးသော ဆောင်ပုဒ်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို ‌ဟေရှာယက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောသည်မှာ “ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကို ကယ်တင်သောအရှင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ကြောက်လန့်သောစိတ်မရှိဘဲ ရဲရင့်မည်။ ထာဝရဘုရားသည် ငါချီးမွမ်းရာ၊ ငါသီချင်းဆိုရာ၊ ငါ့ကိုကယ်တင်တော်မူသောအရှင် ဖြစ်တော်မူ၏” (၁၂း၂)။

သတင်းကောင်း သုံးခုအနက်မှ ပထမဆုံးအချက်ကို သတိပြုပါ။

ဘုရားသခင်၏ရူပါရုံ (၆း၁-၄)

“ဩဇိမင်းကြီး အနိစ္စရောက်သောနှစ်တွင်၊ ထာဝရဘုရားသည် အလွန်မြင့်မြတ်သော ပလ္လင်ပေါ်မှာထိုင်တော်မူသည်ကို ငါမြင်၏။ အဝတ်တော်တန်ဆာသည် ဗိမာန်တော်ကိုဖြည့်လေ၏။ ကောင်းကင်တမန်သရပ်တို့သည် ပလ္လင်တော်တစ်ဖက်တစ်ချက်၌ ရပ်နေကြ၏။ သူတို့သည် အတောင်ခြောက်ခုစီရှိ၍၊ အတောင်နှစ်ခုဖြင့် မျက်နှာကိုဖုံးလျက်၊ အတောင်နှစ်ခုဖြင့် ခြေတို့ကိုဖုံးလျက်၊ အတောင်နှစ်ခုဖြင့် ပျံတတ်ကြ၏။ သူတို့ကလည်း၊ ကောင်းကင်ဗိုလ်ခြေအရှင် ထာဝရဘုရားသည် သန့်ရှင်းတော်မူ၏။ သန့်ရှင်းတော်မူ၏။ သန့်ရှင်းတော်မူ၏။ မြေကြီးလုံးသည် ဘုန်းတော်နှင့် ပြည့်လေ၏ဟု တစ်ပါးကိုတစ်ပါး ကြွေးကြော်၍ မြွက်ဆိုကြ၏။ ထိုသို့သော ကြွေးကြော်သံကြောင့်၊ တံခါးတိုင်တို့သည် လှုပ်ရှား၍၊ မီးခိုးနှင့် တစ်အိမ်လုံး ပြည့်လေ၏” (၆:၁-၄)

ဘုရားသခင်က မည်သူဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သိမြင်လာသောအခါတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏တွေးခေါ်မှုပုံစံ ပြောင်းသွားလိမ့်မည်။ အတွေးအမြင် ပြင်ဆင်မွမ်းမံသည်။ အရာခပ်သိမ်းထိန်းချုပ်သူမှာ လူသားမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၊ “ပလ္လင်ပေါ်မှာထိုင်တော် မူသောသူ” ဖြစ်သည်။ ဘုရား၏သန့်ရှင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင် မည်သူမည်ဝါဖြစ်သည်ကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းတွင် မရှိ မဖြစ်လိုအပ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်းသည်နည်းတူ ကျွန်ုပ်တို့လည်း သန့်ရှင်းရမည်။ ဘုရားသခင် ၏သန့်ရှင်းခြင်းမီးရှူးတန်ဆောင်ဖြစ်ရန် သန့်ရှင်းသောဥပုသ်တော်နေ့၌ ဘုရားဝတ်ပြုရမည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏သန့်ရှင်းသော ဗိမာန်တော်ထဲ၌ရှိနေသည်၊ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဆုတောင်းပေးနေသည်၊ သူကြွလာတော့မည်ဟု သိမှတ်ရမည်။ သို့သော် သန့်ရှင်းမှုသည် ကျွန်ုပ်တို့ဝတ်ထားသည့် မျက်လှည့်ဝတ်ရုံတစ်ခုမဟုတ်ပါ။ ဟေရှာယကဲ့သို့ပင် ကျွန်ုပ်တို့သည် ညစ်ညမ်းသောအပြစ်သား၊ အာရှုရိလူများနှင့်မထူးခြားသော အပြစ်သားဖြစ်ကြောင်းကို သတိပြုရမည်။ ညစ်ညမ်း၊ မသန့်ရှင်းသော နှုတ်ခမ်းဖြင့် “ငါကလည်း၊ ငါ၌အမင်္ဂလာရှိ၏။ ငါအကျိုးနည်းပြီ။ အကြောင်းမူကား၊ ငါသည် ညစ်ညူးသောနှုတ်ခမ်းရှိလျက်၊ ညစ်ညူးသောနှုတ်ခမ်းရှိသော လူမျိုးတွင်နေလျက်နှင့်၊ ကောင်းကင်ဗိုလ်ခြေအရှင် ထာဝရဘုရားတည်းဟူသော ရှင်ဘုရင်ကို၊ ကိုယ်မျက်စိနှင့် မြင်လေပြီတကားဟု ဆို၏” (၆း၅)။

သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် သင်နှင့်ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့သောအပြစ်သား ဟေရှာယ၊ မသန့်ရှင်းသောနှုတ်ခမ်းရှိသူကို ခေါ် တော်မူခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ဘုရားသခင်သည်မည်သူဖြစ်သည်ကို ရူပါရုံရှိရမည်။ ဟေရှာယသည် စုံလင်၍မဟုတ်ဘဲ စုံလင်သန့်ရှင်းသောဘုရားသခင်ထံတော်၌ မစုံလင်ကြောင်းကို သိမြင်ဝန်ခံသောကြောင့် သူရွေးချယ်ခံရခြင်းဖြစ်သည်။ မိမိကိုယ်ကျိုးအတ္တကို ဘေးဖယ်သောသူ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်လှုပ်ရှားမှု အတွက် မိမိနှလုံးသားဖွင့်ထားသောသူ၊ မိမိအသက်တာကို ဘုရားသခင်ထံ လုံးလုံးအပ်နှံသောသူ၏ အသုံးဝင်မှုတွင် အကန့်အသတ် မရှိပါ (အသင်းတော်အတွက် သက်သေခံချက် ၉း၁၉) ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်တာကိုအသုံးပြု၍ ဘုရားသခင်ပြုနိုင်သော အမှုအရာများကို ပြောပါ။ အခက်အခဲကြားမှ ရရှိနိုင်သော သင်ခန်းစာများကို ဆက်လက် ကြည့်ကြပါစို့။

ဘုရားသခင်ထံမှ ထိတွေ့မှု (၆း၆-၇)

“ထိုအခါ ကောင်းကင်တမန်သရပ်တစ်ပါးသည် ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်က မီးညှပ်ဖြင့်ယူသော မီးခဲတစ်ခဲကို လက်နှင့်ကိုင်လျက်၊ ငါရှိရာသို့ပျံလာ၍၊ ငါ့နှုတ်ကိုတို့ပြီးလျှင်၊ ဤမီးခဲသည် သင်၏နှုတ်ခမ်းကိုတွေ့ပြီ။ သင်၏ဒုစရိုက်ကိုသုတ်သင်ပြီ။ သင်၏အပြစ်လည်း ပြေရှင်းပြီဟု ဆို၏” (၆:၆-၇)။

ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏မပြည့်စုံမှုနှင့်မကောင်းမှုကို သိရှိလာသည့်အခါမှသာ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏အမှု တော်နှင့်သာသနာတွက် အကျိုးရှိနိုင်ပါသည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏သန့်ရှင်းမှုနှင့်မထိတွေ့သောသူကို အလိုမရှိပါ။ ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းမှုနှင့်မထိတွေ့သောသူများသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြောင့်မတ်သူ၊ ဖူလုံသူ၊ မိမိကိုယ်ကိုဗဟိုပြုသူများ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့်ထိတွေ့မှသာလျှင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ကိုကိုယ်ဖြောင့်မတ်မှု၊ ဖူလုံမှုနှင့်မိမိကိုယ်ကိုဗဟိုပြုမှုတို့ သည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်ကို မှီခိုခြင်းနှင့် ခရစ်တော်ကိုဗဟိုပြုသောအသက်တာသို့ ပြောင်းလဲ သွားပါလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်နှင့်ထိတွေ့မှသာလျှင်၊ အပြစ်ဟုခေါ်သော ဖျားနာခြင်းမှ ပျောက်ကင်းမှသာ လျှင် သာသနာအတွက် အသင့်ဖြစ်နိုင်ပါမည် (ယေရမိ ၁း၉၊ လုကာ ၆း၁၉၊ ၈း၄၆၊ မဿဲ ၁၇း၇)။ ဤအရာနှင့်အကျွန်ုပ် နှုတ်ခမ်းကိုတို့၍ ပြောဆိုသည်မှာ “ကြည့်ပါ၊ ဤအရာနှင့်သင့်နှုတ်ခမ်းကိုတို့ထိပြီ၊ သင်၏ဒုစရိုက်ကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီ၊ သင်၏အပြစ်လည်းခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီ”။ Ellen G. White က မှတ် သားလောက်သော မှတ်ချက်တစ်ခုပြုခဲ့သည်။ ၎င်းမှတ် ချက်၌ သန့်ရှင်းရာဌါနအတွင်း၊ ဘုရား‌သခင်မျက်မှောက်တော်၏ အလင်းတော်တွင် ရပ်နေသူကို တာဝန်ပေးခဲ့ပါသော် မိမိမစုံလင်မှုနှင့်အစွမ်းမရှိမှုကို တွေ့မြင်၍ သာသနာလုံးဝပြီးမြောက်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်းကို သူသဘောပေါက်ပေမည် (Prophet and Kings, 309)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်ရှေ့မှောက်တော်သို့တိုးဝင်၍ သူ၏အနာငြိမ်းစေသော လက်တော်နှင့်ထိတွေ့ပြီး၊ သာသနာအတွက် အသင့်ရှိဖို့လိုပါသည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့်ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အတွေ့အကြုံ အကြောင်း ပြောပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ နောက်ဆုံးသတင်းကို သတိပြုပါ။

အခက်အခဲကြားမှ ရရှိနိုင်သော နောက်ဆုံးသင်ခန်းစာများကို ဆက်လက် ကြည့်ကြပါစို့။

ဘုရားသခင်ထံမှ သာသနာ (၆း၈)

“တစ်ဖန် ထာဝရဘုရားက၊ ငါသည်အဘယ်သူကို စေလွှတ်ရမည်နည်း။ ငါတို့အဖို့ အဘယ်သူသွားမည်နည်းဟုမေးတော်မူသံကို ငါကြားလျှင်၊ ငါက၊ အကျွန်ုပ်ရှိပါ၏။ အကျွန်ုပ်ကို စေလွှတ်တော်မူပါဟု လျှောက်လေ၏” (၆:၈)

နှုတ်ကပတ်တော်က လွတ်မြောက်စေသည်။ နှုတ်ကပတ်တော်က ဖြစ်မြောက်စေသည်။ နှုတ်ကပတ်တော်သည် သာ သနာပြုခြင်းနှင့်ဆိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သာသနာပြုသော ဘုရားဖြစ်သည် (Missio Dei)။ ဘုရားသခင်၏သာ သနာတော်သည် ဘုရားသခင်က မည်သူမည်ဝါဖြစ်သည်၊ ဘာလုပ်ဆောင်သည် – ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းများ အပြီးသတ် ပါဝင်သည်။ ထိုနည်းတူ၊ ဟေရှာယသည် ဘုရားသခင်ထံမှ နောင်တတရားကို ရရှိသည်။ သူ့မှာ နောင်တတရားနှင့်ဆိုင် သောသတင်းစကားလည်းရှိသည် (၆း၉-၁၃)။ နောင်တရရန် တောင်းဆိုမှုသည် အသေးအဖွဲအမှုကိစ္စမဟုတ်ပါ။ လူ့ဖြစ် တည်မှု၏ အနှစ်သာရကို ပြောရန်ဖြစ်သည်။ ဟေရှာယ ၉-၁၀ တွင် အပြစ်ပြဿနာ – နားထောင်ခြင်း၊ ကြည့်ခြင်း၊ ခံစား ချက်/နှလုံးသား၏ ပြင်းအားကို ခန့်မှန်းတင်ပြသည်ကို သတိပြုပါ။ ဟေရှာယသည် “သွား၍ ဤလူတို့ကို ဆင့်ဆိုလော့” ဟု မိန့်တော်မူသော ဘုရားသခင်နောက်တော်သို့လိုက်ရန် အတားအဆီးမရှိခဲ့ပါ (၆း၉)။

ဟေရှာယသည် သူ၏သာသနာလုပ်ပိုင်ခွင့်ကြောင့် မတုန်မလှုပ်ရပ်တည်ခဲ့သည်။ ပရောဖက်၏ တာဝန်သည် ရှင်းလင်း သည်။ လှိုင်းလုံးပမာလွှမ်းမိုးနေသော မကောင်းမှုဒုစရိုက်များကို ဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်ရန် အသံကို လွှင့်ရမည် (Prophet and Kings, 309)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ပရမ်းပတာကမ္ဘာကြီးဆီသို့ ပရောဖက်ဟေရှာယပေးသော မျှော်လင့်ခြင်းသတင်း စကားကို ယူဆောင်လာရမည်ဖြစ်ပါသည်။ မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေသော ကမ္ဘာကြီးကို ငြိမ်သက်အေးချမ်းမှုကို ယူဆောင် လာရမယ်။ ဤသာသနာကို ပရောဖက်ဟေရှာယအားပေးသကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့ကိုလည်း လုပ်ပိုင်ခွင့်တာဝန်ပေးသည်။ ဤနောက်ဆုံး ကာလ၌ ဝမ်းမြောက်ဖွယ်ရာထာဝရဧဝံဂေလိသတင်းကောင်းကို ‌ဗျာဒိတ်ကျမ်းအခန်းကြီး ၁၄ ၏ ရေခံမြေခံဖြင့် ဟောကြားရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သာသနာနှင့်ဆိုင်သော လုပ်ပိုင်ခွင့်အကြောင်းပြောပါ။

တောင်းဆိုချက်

သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်သည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ၁၆၀ အတွင်း သာသနာပြု၍ ကြီးထွားလာခဲ့သည်။ နှစ်ပေါင်း ၁၆၀ ပို့ဆောင်မှုအတွက် သခင်ဘုရားကို ချီးမွမ်းပါသည်။ သို့သော် သာသနာလုပ်ငန်းမပြီးဆုံးသေးပါ။ ဆက် လက်၍သွားနေပါမည်။ သတ္တမနေ့မြော်လင့်ခြင်းအသင်းတော်မှ အဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးစီကို ပရောဖက်ဟေရှာယအား သာသနာ ပြုရန်ဖိတ်ခေါ်သကဲ့သို့ ဖိတ်ခေါ်နေပါသည်။ သင်နှင့်ကျွန်ုပ်သည် ကမ္ဘာ့သမိုင်း၏ တံခါးဝတွင် ရပ်နေပါသည်။ ဘုရား သခင်က၊ ငါအဘယ်သူ့ကို စေလွှတ်မည်နည်းဟု စိန်ခေါ်နေပါသည်။ အကျွန်ုပ်ရှိပါ၏၊ အကျွန်ုပ်ကို စေလွှတ်တော်မူပါဟု ပြတ်ပြတ်သားသား တုံ့ပြန်နိုင်ကြပါစေ။

Isaiah’s Call: A Call for Mission

160 Years of Adventism: Chosen For Mission

Sabbath Celebration – May 20, 2023

by Felixian T. Felicitas

Southern Asia-Pacific Division

The Seventh-day Adventist Church was not born from a vacuum. It is a Church with a prophetic mandate. A church called with a special purpose in the last days of earth’s history -to preach the everlasting gospel in the context of Revelation 14:6-14. It is the remnant church presented in the book of Revelation. It is not just another denomination. It is a church, a people with a unique identity and a deep sense of mission.

From the great disappointment experience of the Millerites on October 22, 1844, to the early doctrinal developments of the church and to the birthing pangs of the “Sabbatarian Adventists,” the year 1848-1863 was the era of the early organizational development of the church. On October 1, 1860, a name was chosen to identify themselves. Commenting on the voted name, Ellen G. White writes: “The name Seventh-day Adventist carries the true features of our faith in front, and will convict the inquiring mind.” (1T 224). In the year 1862, clusters of Seventh-day Adventist churches were organized into seven conferences: Southern Iowa, Northern Iowa, Vermont, Illinois, Wisconsin, Minnesota, and New York. The following year, May 20-23 of 1863, representatives of these conferences met, and the “General Conference” of the Seventh-day Adventist was organized, with 3500 members and about 30 ministers.

Today, 160 years have passed, and the Adventist Church is among the fastest-growing denomination, with 22,234,406 members and 21,376 ministers (statistics as of December 2022). The Adventist work is now established in 212 of the 235 countries recognized by the United Nations. Talk about identity and mission.

It is because of this sense of mission that Abraham La Rue, a mariner turned colporteur, pioneered the Adventist work in Asia, arriving in Hong Kong from the United States on May 3, 1888. He was a self-supporting missionary (also known as a “tent-making” missionary, liken to that of the apostle Paul) who turned the harbors of Hong Kong into his mission field. La Rue has traveled to Japan, mainland China, Singapore-Malaysia, and Ski Lanka to bring the printed pages of the Advent Message. It was not until 1901 that Asia came onto the map of the Adventist Mission, and in 1902, Jacob Nelson Anderson arrived in China on February 2. Anderson is known as the first missionary officially sent by Seventh-day Adventist Church to Asia. And the rest is history.

God calls people in desperate times. The Bible is replete with people called to do God’s errands. The call of Isaiah is not simply a call to the prophetic office but to the mission.

Observe that Isaiah was called in one of the difficult times in the history of God’s people in the Old Testament. The book of Isaiah is also known as the “visions of Isaiah.” The book is primarily concerned with the plight of God’s people, highlighting Judah and Jerusalem. The ministry of the prophet Isaiah was extensive. His ministry spans in the reign of four monarchs: Uzziah, Jotham, Ahaz, and Hezekiah, kings of Judah (Isaiah 1:1).

The historical background is complex. Assyria, at that time, was at the height of its power under Tiglath-Pileser III. The Assyrians were known to be ruthless and inhumane in their attitude toward those whom they had conquered. Shalmaneser V, the successor of Tiglath-Pileser III, conquered the northern kingdom of Israel. It was during his reign that he was adamant about the alliance that God’s people were forging with Egypt to overthrow the Assyrians. Because of this, he ordered that Samaria be besieged. This resulted in social unrest and a spiritual plateau of God’s people. There were refugees from the north seeking refuge with Judah, but Judah was callous to the predicament of their brothers and sisters. They were unaffected by the conditions and concerns of the northern kingdom of Israel. Not to mention that the Assyrians were the instrument of God’s judgment toward His people.

It was in these morbid circumstances that Isaiah received his call. Let us consider some spiritual gleanings from Isaiah chapter 6, the call and commissioning of Isaiah.

Isaiah was in the temple (v. 1). This reveals an attitude that is worthy to be emulated. When complex problems arise, we, too, like Isaiah, must seek the guidance of the Lord. He was in the temple, praying! “Seek the LORD while He may be found; Call upon Him while He is near.” (55:6, NASB) It is not far fetched that Isaiah received his vision during the Day of Atonement. A day wherein the Lord reveals that He is the God of Salvation. This is a motif that is important in the entire book of Isaiah. Isaiah made this clear, “God is my salvation, I will trust and not be afraid; For the LORD God is my strength and song, and He has become my salvation.” (12:2)

Notice the first of our three gleanings.

A Vision of God (6:1-4).

“In the year of King Uzziah’s death I saw the Lord sitting on a throne, lofty and exalted, with the train of His robe filling the temple. Seraphim stood above Him, each having six wings: with two he covered his face, and with two he covered his feet, and with two he flew. And one called out to another and said, “Holy, Holy, Holy, is the LORD of hosts, The whole earth is full of His glory.” And the foundations of the thresholds trembled at the voice of him who called out, while the temple was filling with smoke. Then I said, “Woe is me, for I am ruined! Because I am a man of unclean lips, And I live among a people of unclean lips; For my eyes have seen the King, the LORD of hosts.” (Vv. 6-4)

It is when we recognize who God is that there will be a paradigm shift in our way of thinking. A worldview overhaul. It is not man (humanity)who is in control but God, “who is sitting on his throne.” God’s holiness is integral to the recognition of who God is. Our God is holy, and we too are to be holy, to live a life that is holy, to worship on Sabbath—God’s holy day, to be a beacon of His holiness. Recognizing as well that God is His Holy temple -meditating for us, and He is to come. But holiness is not a magic cloak that we put on. We, like Isaiah, must recognize that we are filthy sinners, no different from the Assyrians, uncaring and uninvolved. Unholy with “unclean lips.” Remember, ver 5-6, “Woe is me, for I am ruined! Because I am a man of unclean lips, And I live among a people of unclean lips; For my eyes have seen the King, the LORD of hosts.”

Yet, God called Isaiah a man of “unclean lips.” A sinner like you and me. We, too, must have a vision of who God is. Isaiah was chosen not because he is perfect but because he has recognized that he is imperfect in the presence of a perfect and holy God. Talk about potentials. “There is no limit to the usefulness of the one who, putting self aside, makes room for the working of the Holy Spirit upon his heart, and lives a life wholly consecrated to God.” (Testimonies for the Church, 9:19) Talk about what God can do with our lives. Let us consider the next gleaning.

A Touch from God (6:6-7)

“Then one of the seraphim flew to me with a burning coal in his hand, which he had taken from the altar with tongs. He touched my mouth with it and said, “Behold, this has touched your lips; and your iniquity is taken away, and your sin is forgiven.” (vv. 6-7)

It is only when we recognize our own inadequacy and sinfulness that we can be of use to God’s ministry and mission. God is not in need of those untouched by His holiness. These are those who are self-righteous, self-sufficient, and self-centered. It is only when God has touched us that our self-righteousness, self-sufficiency, and self-centeredness will be turned into an experience of having God’s righteousness, dependency on God, and a life that is Christ-centered. We are only ready for a mission if we have been “touched by God” -healed from our sickness called sin (cf. Jer 1:9; Luke 6:19; 8:46; Matt 17:7). “He touched my mouth with it and said, “Behold, this has touched your lips; and your iniquity is taken away, and your sin is forgiven.” Ellen White has an insightful comment, it reads “Standing, as it were, in the full light of the divine presence within the inner sanctuary, he realized that if left to his own imperfection and inefficiency, he would be utterly unable to accomplish the mission to which he had been called.” (Prophets and Kings, 309.) We need to come to the presence of God and be touched by His mighty healing hands, and be ready for mission. Talk about the experience of forgiveness and salvation. Observe the last of our gleanings:

A Mission from God (6:8)

“Then I heard the voice of the Lord, saying, “Whom shall I send, and who will go for Us?” Then I said, “Here am I. Send me!” (V. 8)

God’s Word is emancipating. God’s Word is enabling. God’s Word is also missiological. God is a God of mission (Missio Dei). God’s mission is integral to who He is and to what He does -the work of salvation. In the same way, Isaiah received repentance from God, He has a message of repentance as well (vv 9-13). This call for repentance is no trivial thing. It was to address the core of the very being of man. Notice that verses 9-10 present a projection of the magnitude of the sin problem —“listening,” “looking,” and “feeling/hearts.” This does not deter Isaiah from following God, who has commanded Him to “Go, and tell this people (v. 9).”

Isaiah remained unmoved by his mission mandate. “The prophet’s duty was plain; he was to lift his voice in protest against the prevailing evils.” (Prophet and Kings, 309.) We are to bring the same message of hope to a world in chaos. Amidst the turmoil, we are to bring tranquility and rest in a restless world. This is the same missiological mandate given to us. To preach the everlasting gospel in the context of Revelation 14 in these last days. Talk about our missiological mandate.

An appeal.

The Seventh-day Adventist Church has grown in the past 160 years for this, and we praise the Lord. But our work is not yet ended. The Mission continues. Each member of the Seventh-day Adventist Church is to be like the prophet Isaiah “called for a mission.” You and I stand on the threshold of Earth’s history. God is calling, “Whom shall I send?” May we respond with resolve -“Here I am, send me!” This is Mission Refocus.

======================================================================================

EVENT TITLE

160^th Anniversary Celebration of the Seventh-day Adventist Church

THEME

“Chosen for Mission”

BACKGROUND

The office of Archives, Statistics, and Research of the General Conference, through GC secretary Erton Köhler and director David Trim, shared important facts about the Seventh-day Adventist Church beginnings and legacy, in celebration of its 160^th anniversary.

On Wednesday, May 20, 1863, 20 leaders called “the embryonic Seventh-day Adventist movement” gathered in Battle Creek, Michigan. There were 18 delegates from five of the existing six state conferences: Michigan, New York, Illinois and Wisconsin, Minnesota, and Iowa. The Vermont Conference dispatched no delegates to Battle Creek, but two delegates were sent from the Seventh-day Adventist churches in Ohio, which had yet to organize into a conference. Some members of the local Battle Creek Adventist church, including Ellen G. White, attended as onlookers. “They were not official delegates … but were interested observers of proceedings.”

On the record, the first action of the 20 delegates was to elect a temporary chairman and a secretary. They elected Jotham M. Aldrich as chairman and Uriah Smith as secretary. Aldrich was 35 years old and had only converted in 1860. He had not been a Millerite. Smith was just 31, and, remarkably, was not a delegate. Those two facts gave important insights into the founding of the Adventist Church. Then a three-delegate committee inspected and verified the credentials of the delegates. The GC founders valued proper procedure and committees.

It was also recorded that the delegates and onlookers joined in singing Hymn 233, “Long Upon the Mountains,” from the new hymnbook James White had published in 1861.

The theme for 2023 is “Chosen for Mission,” celebrating the GC legacy for unity, identity, and mission. It highlights God’s leadings from the original 3,500 church members and six conferences in 1863 to the 22.2 million baptized members in 212 countries, the 97,811 churches, and the current 753 conferences and missions.

OBJECTIVES:

We have nothing to fear for the future, except as we shall forget the way the Lord has led us, and His teaching in our past history. – EG White

To revisit how God guided our early leaders and pioneers in the organization of the Seventh-day Adventist Church.
To promote the spirit of Unity, Identity, and Mission as we move into the future, toward the goal of preparing people for the Second Advent.
To encourage all leaders and church members to intentionally carry the mission of the church to preach the everlasting gospel and lead many people to Jesus.

LOCATIONS OF CELEBRATION:

To inspire and inform church members to Adventist history, “160” celebrations are encouraged in the following:

Union, Conferences, and Mission Headquarters
Educational Institutions
Hospitals, and Health Care Institutions
Publishing Houses
All Local Churches
Other Institutions

DATES FOR CELEBRATION/COMMEMORATION

Preferably on May 20 and 21, 2023, the actual founding dates of the Adventist Church organization, or any Sabbath weekend within the year.

PLANS AND SUGGESTED ACTIVITIES:

Communications Dept. Promote the 160^th celebration through Hope Channel, Facebook, YouTube and other social media platforms.
1. Produce a video highlighting Adventist World Church History.
1. Include a glossary of References, Resources (e.g., Lest We Forget by George Knight, books on Adventist History and pioneers by James Nix, “Tell the World,” the movie; that are easily downloadable (QR, links to be provided)
1. Produce posters and 160 logo Frames for FB, Instagram, etc.
Dr. Ian Felicitas to prepare the Chosen for Mission sermon for the May 20 Divine Worship to be downloaded to all local churches.
Ministerial department is in charge for the translation of the sermon.
Play sections of Tell the World, the movie at AY, or in its entirety as a church movie night.
ChM Dept. prepare children’s homily material for Divine Service.
Danita Caderma toprovidea selection of anniversary hymns (from the old hymns), and recommend hymns to be sung on the 160 event.

Suggested Hymns:

I Know Whom I Have Believed
Watchman Blow the Gospel Trumpet
We Are Nearing Home
Rise Up, O Church
Sabbath School department to provide special feature highlighting the history of the SDA organization.
Special Sabbath afternoon program featuring the Adventist pioneers using presentations, drama, videos, and other art forms.
Promotion of special offering in support of local church mission work.

Organize special outreach and community activities:
Reach out and reclaim inactive and former members in all missions and conferences.
Baptize Bible interests or more per district/area.
Health Expo, medical outreach, tracts distribution

Reporting:

The Communication department is in charge of the reporting and documentation of the celebration held in different Unions and institutions.

Closing Prayer: Dr. Ben Mergal

___________________________________

160^th Anniversary Celebration Committee

Chair: Arnel Gabin

Members: Joni Oliveira, Danita Caderma, Heshbon Buscato, Ron Genebago, Angie Pagarigan, Jo

Ann Amparo, Lhalaine Alfanoso, Virginia Baloyo (recording secretary), Segundino

Asoy (invitee)